Αποσπάσματα ομιλίας μου
τα οποία περιλαμβανόταν σε αναρτήσεις που έκανε το ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ 5 την εβδομάδα προ της ομιλίας, με τίτλο:
“Το μεγαλείο του πλανήτη Solaris: οδοιπορικό στα όρια του έρωτα και του θανάτου”
***το ενημερωτικό βίντεο (σε 1ο πρόσωπο) βρίσκεται εδώ
***το βίντεο με αποσπάσματα της ταινίας και μουσική δική μου, βρίσκεται εδώ.
Κάποιες φορές έρχεται αναπότρεπτα το τέλος μιας κατάστασης, μιας περιόδου
ή η απώλεια ενός πραγματικά ή φαντασιωτικά αγαπημένου προσώπου. Και κάποιες από αυτές τις φορές, εξίσου αναπότρεπτα, η αδυναμία αποδοχής του γεγονότος του τέλους ή της απώλειας συνοδεύεται από συναισθήματα έντονης απόγνωσης – τόσο έντονης, ώστε ο μόνος δρόμος που απομένει είναι η άρνηση.
Τότε, η φυσική μας τάση να πηγαίνουμε μπροστά και η προσκόλληση στην άρνηση του τέλους, αλληλοεξουδετερώνονται και παράγουν μία τεράστια γκρίζα ζώνη μέσα μας.
Μια νεκρή ζώνη χωρίς ζωή, χωρίς κίνηση, έναν τεράστιο λεκέ που απλώνει σε όλο μας το είναι και το τυλίγει σε μία διαρκή ανακύκλωση χρόνου.
Κι εμείς, μπαίνουμε σε μία κατάσταση προσομοίωσης ζωής, καρφωνόμαστε σε ένα μεταίχμιο χωρίς νοήματα, πράξη, συμμετοχή στα στοιχειώδη του κόσμου και της ζωής… Όλα αυτά και άλλα πολλά δείχνονται με θαυμάσιο τρόπο στην ταινία Solaris, όπου…
Στην ταινία Solaris, η ΙΔΙΑ η ενσαρκωμένη φαντασίωση του κεντρικού ήρωα, του Κρις, τρέφεται
από την ανάγκη του να ξαναδεί ζωντανή τη σύντροφό του. Γι’ αυτό και η φασματική αυτή ύπαρξη χρειάζεται να βρίσκεται διαρκώς κοντά του…
Όσο απομακρύνεται, αγωνιά, πεθαίνει, η εγγύτητά τους είναι σαν τη δίψα για νερό. Όταν ο Κρις επιχειρεί να την απομονώσει σε ένα δωμάτιο, αυτή κυριολεκτικά σκίζει τις πόρτες και…
Στην ταινία Solaris, ο κεντρικός ήρωας, ο Κρις, συνυπάρχει με την ενσαρκωμένη φαντασίωση της πεθαμένης συντρόφου του.
Στη αρχή, για να παίρνει η φαντασίωση ζωή από τον Solaris, πρέπει να βρίσκεται πολύ κοντά στον Κρις, αλλιώς πεθαίνει, και κάνει τα πάντα για να διασφαλίζει αυτήν την εγγύτητα.
Όσο ο Κρις αποδέχεται την ανάγκη του, η οπτασία μπορεί να παραμένει ζωντανή ολοένα και πιο μακρυά του.
Όπως ακριβώς γίνεται όταν καταφέρνουμε να περάσουμε από τον έρωτα, τη διάχυση του ενός μέσα στον άλλον και την εξάρτηση, στην αγάπη και την
αποδοχή της διαφοράς. Ο θάνατος της προσδοκίας για απόλυτη διάχυση είναι…
Στην ταινία Solaris, η πεθαμένη σύντροφος του κεντρικού ήρωα συνυπάρχει ως ενσαρκωμένη φαντασίωση
με τον κεντρικό ήρωα, τον Κρις.
Η ίδια γνωρίζει ότι είναι φαντασίωση και αντλεί τις μνήμες και την ύπαρξή της από μνήμες και αισθήματα που διατηρεί μέσα του ο Κρις για τη σύντροφό του. Σε μια στιγμή η οπτασία κοιτάζει μια παλιά φωτογραφία της συντρόφου του Κρις.
Και τότε καταλαβαίνει ότι η ίδια, που μέχρι τότε νόμιζε πως ήταν όντως η σύντροφος του Κρις, είναι κάτι ΑΛΛΟ από το ον που βλέπει στη φωτογραφία. Και αναρωτιέται ποια είναι, με αποτέλεσμα…
Κάποια στιγμή, ο Κρις, ο κεντρικός ήρωας της ταινίας Solaris, επιλέγει ότι δεν θα επιστρέψει στη γη
αλλά θα μείνει στον διαστημικό σταθμό για να ζει με την ενσαρκωμένη φαντασίωση της πεθαμένης συντρόφου του.
Σαν να σταματά ο χρόνος, ζει σε ένα κρυσταλλωμένο αιώνιο παρόν. Όπως αν δεν ολοκληρωθεί μία κυοφορία με τη γέννα πεθαίνουν και το έμβρυο και η μητέρα, ο Κρις αργοσβήνει γιατί αρνείται να “γεννηθεί” στον ρέοντα χρόνο, αλλά τυλίγεται σε ένα άχρονο κουκούλι. Αρρωσταίνει. Βαριά. Μπαίνει σε ένα είδος κώματος.
Η φαντασίωση, η οποία αντλεί ζωή από τον Solaris και έχει τη δική της αυτοσυναίσθηση, αντιλαμβάνεται την εξάρτηση του Κρις αλλά και τον αργό του θάνατο. Αποφασίζει…
Στην ταινία Solaris, η ενσαρκωμένη φαντασίωση της πεθαμένης συντρόφου
του κεντρικού ήρωα, του Κρις, ως μία αυτόνομη οντότητα που αντλεί ζωή από τον Solaris, αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι ένα “πραγματικό” πρόσωπο αλλά παίρνει σχήμα από τις μνήμες και τα αισθήματα του Κρις.
Αποφασίζει να λυτρώσει τον Κρις με τον δικό της θάνατο. Αυτοκτονεί με χίλιους τρόπους, αλλά ο Solaris την ξαναζωντανεύει διαρκώς… Και ο Κρις…
Στο τέλος της ταινίας, ο ήρωας επιστρέφει στη γη. Στην τελική σκηνή,
περπατά με τον πατέρα του στον κήπο του σπιτιού του. Η κάμερα σηκώνεται πάρα πολύ αργά.
Και, από κάποιο σημείο και μετά, βλέπουμε ότι γύρω από τους δύο ανθρώπους υπάρχει μεν ο κήπος, μία νησίδα πράσινου, αλλά γύρω από τον κήπο, αρκετά πέρα από τους δύο περιπατητές, υπάρχει κάτι σαν κενό….
Όσο η κάμερα σηκώνεται όλο και πιο ψηλά, αντιλαμβανόμαστε ότι ο κήπος, αυτό το “οικοπεδάκι” προσωπικής πραγματικότητας, βρίσκεται επάνω στην επιφάνεια του Solaris…
Εάν θέλετε μία 2μηνη περίπου σύντομη ενημέρωση
σχετικά με αυτά που κάνω (video-κείμενα, ομιλίες-ομάδες, βιβλία, “Διαμέρισμα 5”, Πολύτεχνο, Playback θέατρο, εργαστήρια, συμπράξεις – συνεργασίες), παρακαλώ σημειώστε το e-mail σας σ’ αυτήν τη φόρμα. Δεν είναι απαραίτητο το όνομα.